در یک سالگی عمدتا از انگشتان خود برای غذا خوردن استفاده کرده و نیاز به کمک برای گرفتن لیوان دارد.
– در دو سالگی ، می توانند لیوان را در یک دست نگه داشته ، به خوبی از قاشق استفاده کنند ولی گاهی نیز ترجیح می دهند با دست غذا بخورند .
– بچه های شش ساله مهارت بیشتری کسب کرده و شروع به استفاده از کارد برای بریدن غذاها می کنند.
به این دلیل میزان رشد پس از سال اول زندگی کمتر است، اشتهای کودک نیز کمتر شده که گاهی اوقات والدین را نگران می کند.
در این سنین علاقه کودکان معمولا به غذا کم بوده و توجه آنان بیشتر به محیط اطراف است. گاهی اوقات شاید از خوردن غذایی که همیشه آن را دوست داشته اند، امتناع ورزند یا یک نوع غذا را مکرر در خواست کنند. این مسئله شاید به این خاطر باشد که می خواهند استقلال خود را نشان دهند. این دوران شاید برای والدین سخت باشد زیرا رفتارهای غذایی کودکانشان غیر منطقی به نظر می رسد. این نکته را باید در نظر داشته باشیم که نزاع با کودک بر سر خوردن بی نتیجه بوده و والدین باید بدانند که این دوران بخشی از تکامل و موقتی و زودگذر است.
والدین و پرستاران باید غذاهای متنوعی را به کودک بدهند که بیشتر شامل آنهایی باشد که کودک علاقه داشته و در غذاخوردن او زیاد تغییری اعمال نکنند.
به دلیل اینکه ظرفیت معده کودکان پیش دبستانی کمتر و اشتهای آنها متغیر است ،بهتر است وعده های کوچک غذا در 4 تا 6 بار در روز به آنها داده شود. میان وعده ها در تامین کل مواد مغذی روزانه دارای اهمیتی برابر با وعده های اصلی هستند.
میان وعده ها باید از نظر مواد مغذی غنی بوده و کمترین احتمال پوسیدگی دندان را داشته باشد.
یک قانون کلی دادن یک قاشق غذاخوری از هر غذا به ازای هر سال از سن کودک و یا بیشتر بر حسب اشتهای کودک می باشد.
به غیر از حس چشایی ، سایر احساسات نیز نقش مهمی در پذیرش غذا در کودکان ایفا می کنند. آنها از خوردن غذاهای خیلی داغ یا غذاهایی که بوهای نا آشنایی دارند ، اجتناب می ورزند. داشتن بوی مطبوع اغلب سبب پذیرش غذایی می شود.
معمولا کودکان غذاهایی که زیاد با هم مخلوط شده اند به طوری که اجزای آن قابل تشخیص نباشند را نخواهند پذیرفت.
بیسکویت شکسته یا ساندویچ های نصفه شده را نمی پذیرند ، چون حالت اصلی خود را ندارند و به طور صحیحی بریده نشده اند.
موقعیت فیزیکی در غذاخوردن نیز حائز اهمیت می باشد. پاهای کودک نباید آویزان شود و بلندی صندلی باید در حدی باشد که اجازه دسترسی راحت به میز را برای کودک فراهم کند.
کاسه ، بشقاب و لیوان ها باید از جنسی تهیه شده باشند که غیر قابل شکستن باشد. برای بسیاری از کودکان استفاده از کاسه ، بهتر از بشقاب است.
قاشق و چنگال هایی که ضخیم بوده و دسته کوتاه تری دارند ، برای در دست گرفتن کودکان راحت تر هستند.
کودکان بزرگتر در صورتی که خسته باشند بخوبی غذا نمی خورند در نتیجه زمان غذا خوردن و زمان بازی باید مورد توجه قرار گیرند.
عدم فعالیت یا استراحت کوتاه مدت قبل از غذا منجر به آرامش و لذت از غذاخوردن می شود.با این حال کودکان باید فعالیت های حرکتی زیادی داشته باشند و جهت تحریک اشتها مدتی در معرض هوای تازه قرار گیرند.
آّبمیوه ها بیشترین نوشیدنی هایی هستند که کودکان بزرگتر به جای آب یا شیر مصرف می کنند.
علاوه بر تغییر مواد مغذی رژیم ، دریافت زیاد آبمیوه باعث سوء جذب کربوهیدرات و اسهال مزمن و ناشناخته می شود.
این نشان می دهد که آبمیوه ها ، خصوصا سیب و گلابی هنگام درمان اسهال حاد نباید به کودک داده شود. در خصوص کودکانی هم که اسهال مزمن دارند باید مصرف آبمیوه ها محدود شود تا اینکه علت آن مشخص شود.
زمانی که کودکان 2 -11 ساله آبمیوه 100 درصد طبیعی مصرف می کنند ، بطور قابل توجهی دریافت بالاتری از انرژی کربوهیدرات ، ویتامین ث و ب6، پتاسیم ، ریبوفلاوین ، منیزیم،آهن ، فولات و دریافت های پایین تری از چزبی های غیر ضروری و شکر افزوده شده دارند.
مصرف بیش از حد آبمیوه در کودکان بزرگتر موجب کاهش اشتها شده که منجر به کاهش دریافت غذا و کاهش رشد می شود.بنابراین کاهش دریافت آبمیوه ها موجب افزایش رشد کودکان می شود.
در کودکان عادت به کم تحرکی و رژیم غذایی پرچرب و پر کالری و مصرف مقادیر زیاد نوشیدنی های شیرین ،موجب افزایش وزن خواهد شد.
مصرف زیاد شیر و دریافت کمتر نوشیدنی های شیرین باعث بهبود دریافت مواد مغذی شامل کلسیم ، پتاسیم ، منیزیم و ویتامین آ می شود ، پس کودکان را بایستی به دریافت شیر ، آب و میان وعده های سالم بجای مواد شیرین شده با شکر تشویق کرد.
دریافت سدیم بیش از حد مسئله قابل توجه دیگری است. افزایش دریافت سدیم با نمک منجر به افزایش فشار خون می شود و در مورد کودکانی که فشار خونشان بالا رفته ، قطع مصرف غذاهای فرآوری شده و کنسروی و پر نمک ضروری است.
رژیم DASH که سبب افزایش دریافت پتاسیم، کلسیم و منیزیم می شود برای تمام گروه های سنی مفید می باشد.
غذا خوردن های گروهی موقعیت های مناسبی جهت آموزش تغذیه ای و آموزش فعالیت های مختلف درباره غذا می باشد.
تجربه یی غذاهای جدید ، شرکت در تهیه غذاهای ساده همراه والدین و کشتکاری سبزیجات در باغچه از جمله فعالیت هایی هستند که آداب و نگرش های مثبت غذایی را ارتقا می دهند.
منبع: avayesalamati.com
